did with terrible effect in the last battle of Hrolf and his warriors. Since he sustained such near relationship to the bear-family, it would be inappropriate to represent him as showing his prowess by killing a bear, for his sentiments toward that animal would, as a result of his own ancestry and the treatment his father had received, be those of sympathy rather than antipathy. His mother had told him the whole story of his ancestry and the maltreatment of his father, and it had aroused him to take most dire revenge. Consequently, he must be represented as having killed some other kind of ferocious beast, or monster, than a bear, and this naturally became the same kind of monster that Siward had overcome, namely a dragon. The fact that it was not uncommon at the time the saga was composed for a popular hero to be represented as having slain a dragon made it all the easier for the author of the Hrólfssaga to imitate this feature of the Siward saga. It may be said that this is attributing too much consistency in one particular to a story that otherwise is a piece of patch-work. But the story of Bjarki's fight with the winged monster is not patch-work; it does not represent the poorest and latest form of the Bjarki legends, as Olrik says;[48] it is not an impossible story, as Panzer says;[49] nor is it "inconsequent and absurd," as Lawrence says.[50] Considering the time at which it was written, it is a well considered, well constructed narrative, in which the material at hand and the machinery that was regarded as permissible and appropriate in saga-writing at the time is employed with great skill to produce the intended effect. The story is as follows:—

"Ok sem leið at jólum, gerðuz menn ókátir. Bọðvarr spyrr Họtt, hverju þetta sætti; hann segir honum, at dýr eitt hafi þar komit tvá vetr í samt, mikit og ógurligt—'ok hefir vængi á bakinu ok flýgr þat jafnan; tvau haust hefir þat nú hingat vitjat ok gert mikinn skaða; á þat bíta ekki vápn, en kappar konungs koma ekki heim, þeir sem at eru einna mestir.' Bọðvarr mælti: 'ekki er họllin svá vel skipuð, sem ek ætlaði, ef eitt dýr skal hér eyða ríki og fé konungsins.' Họttr sagði: 'þat er ekki dýr, heldr er þat hit mesta trọll.' Nú kemr jólaaptann; þá, mælti konungr: 'nú vil ek, at menn sé kyrrir ok hljóðir í nótt, ok banna ek ọllum mínum mọnnum at ganga í nọkkurn háska við dýrit, en fé ferr eptir því sem auðnar; menn mína vil ek ekki missa.' Allir heita hér góðu um, at gera eptir því, sem konungr bauð. Bọðvarr leyndiz í burt um nóttina; hann lætr Họtt fara með sér, ok gerir hann þat nauðugr ok kallaði hann sér stýrt til bana. Bọðvarr segir, at betr mundi til takaz. Þeir ganga í burt frá họllinni, ok verðr Bọðvarr at bera hann; svá er hann hræddr. Nú sjá þeir dýrit; ok því næst æpir Họttr slíkt, sem hann má, ok kvað dýrit mundu gleypa hann. Bọðvarr bað bikkjuna hans þegja ok kastar honum niðr í mosann, ok þar liggr hann ok eigi með ọllu óhræddr; eigi þorir hann heim at fara heldr. Nú gengr Bọðvarr móti dýrinu; þat hæfir honum, at sverðit er fast í umgjọrðinni, er hann vildi bregða því. Bọðvarr eggjar nú fast sverðit ok þá bragðar í umgjọrðinni, ok nú fær hann brugðit umgjọrðinni, svá, at sverðit gengr úr sliðrunum, ok leggr þegar undir bægi dýrsins ok svá fast, at stóð í hjartanu, ok datt þá dýrit til jarðar dautt niðr. Eptir þat ferr hann þangat sem Họttr liggr. Bọðvarr tekr hann upp ok berr þangat, sem dýrit liggr dautt. Họttr skelfr ákaft. Bọðvarr mælti: 'nú skaltu drekka blóð dýrsins.' Hann er lengi tregr, en þó þorir hann víst eigi annat. Bọðvarr lætr hann drekka tvá sopa stóra; hann lét hann ok eta nọkkut af dýrshjartanu; eptir þetta tekr Bọðvarr til hans, ok áttuz þeir við lengi. Bọðvarr mælti: 'helzt ertu nú sterkr orðinn, ok ekki vænti ek, at þú hræðiz nú hirðmenn Hrólfs konungs.' Họttr sagði: 'eigi mun ek þá hræðaz ok eigi þik upp frá, þessu.' 'Vel er þá orðit, Họttr félagi; fọru vit nú til ok reisum upp dýrit ok búum svá um, at aðrir ætli at kvikt muni vera.' Þeir gera nú svá. Eptir þat fara þeir heim ok hafa kyrt um sik, ok veit engi maðr, hvat þeir hafa iðjat. Konungr spyrr um morguninn, nvat þeir viti til dýrsins, hvárt þat hafi nọkkut þangat vitjat um nóttina; honum var sagt, at fé alt væri heilt í grindum ok ósakat. Konungr bað menn forvitnaz, hvárt engi sæi líkindi til, at þat hefði heim komit. Varðmenn gerðu svá ok kómu skjótt aptr ok sogðu konungi, at dýrit færi þar ok heldr geyst at borginni. Konungr bað hirðmenn vera hrausta ok duga nú hvern eptir því, sem hann hefði hug til, ok ráða af óvætt þenna; ok svá var gert, sem konungr bauð, at þeir bjuggu sik til þess. Konungr horfði á dýrit ok mælti síðan: 'enga sé ek fọr á dýrinu, en hverr vill nú taka kaup einn ok ganga í móti því?' Bọðvarr mælti: 'þat væri næsta hrausts manns forvitnisbót. Họttr félagi, rektu nú af þer illmælit þat, at menn láta, sem engi krellr né dugr muni í þér vera; far nú ok drep þú dýrit; máttu sjá, at engi er allfúss til annarra.' 'Já, sagði Họttr, ek mun til þessa ráðaz.' Konungr mælti: 'ekki veit ek, hvaðan þessi hreysti er at þér komin, Họttr, ok mikit hefir um þik skipaz á, skammri stundu.' Họttr mælti: 'gef mér til sverðit Gullinhjalta, er þú heldr á, ok skal ek þá fella dýrit eða fá bana.' Hrólfr konungr mælti: 'þetta sverð er ekki beranda nema þeim manni, sem bæði er góðr drengr og hraustr.' Họttr sagði: 'svá skaltu til ætla, at mér sé svá háttat.' Konungr mælti: 'hvat má vita, nema fleira hafi skipz um hagi þína, en sjá þykkir, en fæstir menn þykkjaz þik kenna, at, þú sér enn sami maðr; nú tak við sverðinu ok njót manna bezt, ef þetta er til unnit.' Síðan gengr Họttr at dýrinu alldjarfliga ok høggr til þess, þá, er hann kemr í họggfæri, ok dýrit fellr niðr dautt. Bọðvarr mælti: 'sjáið nú, herra, hvat hann hefir til unnit.' Konungr segir: 'víst hefir hann mikit skipaz, en ekki hefir Họttr einn dýrit drepit, heldr hefir þú þat gert.' Bọðvarr segir: 'vera má, at svá sé.' Konungr segir: 'vissa ek, þá er þú komt hér, at fáir mundu þínir jafningjar vera, en þat þykki mér þó þitt verk frægiligast, at þú hefir gert hér annan kappa, þar er Họttr er, ok óvænligr þótti til mikillar giptu; ok nú vil ek at hann heiti eigi Họttr lengr ok skal hann heita Hjalti upp frá þessu; skaltu heita eptir sverðinu Gullinhjalta'".[51]

The consistency observed in displacing the bear, as the animal killed by Bjarki has been noted, as has also the reason why the dragon was introduced as a substitute for the bear. It will be observed that the account of the dragon in the Siward story suggested the further development of the story in the Hrólfssaga. Olrik says: "I én henseende bar Sivard den digres kamp dog noget eget. De almindelige norröne dragekampe lige fra Sigurds drab på Fåvne har stadig til mål at vinde dragens guld. For Sivard digre eksisterer dette motiv ikke; han vil frelse de hjemsögte mennesker. Af alle de islandske dragekampe har kun Björn Hitdölekæmpes noget tilsvarende, og her er det næppe tilfældigt at også den er henlagt til de engelske farvande. Det er det engelske dragekamps-motiv".[52] Olrik further calls attention to the fact that in English tales the object is not to kill the dragon, but to drive it away, as Siward did. But to fit the dragon into the Bjarki story, it had to be killed in order that the blood-drinking episode might be introduced. This involved no difficulty, however; for the killing of the dragon was in harmony with Scandinavian saga-usage. But it should be observed how, in essence, the conception of the dragon in the Bjarki story harmonizes accurately with that in the Siward story. The king and