caligantem nigra formidine lucum ingressus, Manisque adiit Regemque tremendum, 155 nesciaque humanis precibus mansuescere corda. At cantu commotae Erebi de sedibus imis umbrae ibant tenues simulacraque luce carentum, quam multa in foliis avium se milia condunt, vesper ubi aut hibernus agit de montibus imber, 160 matres atque viri, defunctaque corpora vita magnanimum heroum, pueri innuptaeque puellae, inpositique rogis iuvenes ante ora parentum; quos circum limus niger et deformis arundo Cocyti tardaque palus inamabilis unda 165 alligat, et noviens Styx interfusa coercet. Quin ipsae stupuere domus atque intima Leti Tartara caeruleosque inplexae crinibus anguis Eumenides, tenuitque inhians tria Cerberus ora, atque Ixionii vento rota constitit orbis. 170 Iamque pedem referens casus evaserat omnis, redditaque Eurydice superas veniebat ad auras, pone sequens,—namque hanc dederat Proserpina legem— cum subita incautum dementia cepit amantem, ignoscenda quidem, scirent si ignoscere Manes: 175 restitit, Eurydicenque suam, iam luce sub ipsa, inmemor, heu! victusque animi respexit. Ibi omnis effusus labor, atque inmitis rupta tyranni foedera, terque fragor stagnis auditus Avernis. Illa, Quis et me, inquit, miseram, et te perdidit, Orpheu, 180 quis tantus furor? En iterum crudelia retro fata vocant, conditque natantia lumina somnus. Iamque vale: feror ingenti circumdata nocte, invalidasque tibi tendens, heu non tua, palmas! Dixit, et ex oculis subito, ceu fumus in auras 185 commixtus tenuis, fugit diversa, neque illum, prensantem nequiquam umbras et multa volentem dicere, praeterea vidit; nec portitor Orci amplius obiectam passus transire paludem. Quid faceret? quo se rapta bis coniuge ferret? 190 Quo fletu Manis, qua Numina voce moveret? Illa quidem Stygia nabat iam frigida cymba. Septem illum totos perhibent ex ordine menses rupe sub aeria deserti ad Strymonis undam flevisse, et gelidis haec evolvisse sub antris, 195 mulcentem tigris et agentem carmine quercus; qualis populea maerens philomela sub umbra amissos queritur fetus, quos durus arator observans nido inplumis detraxit; at illa flet noctem, ramoque sedens miserabile carmen 200 integrat, et maestis late loca questibus inplet. Nulla Venus, non ulli animum flexere hymenaei. Solus Hyperboreas glacies Tanaimque nivalem arvaque Rhipaeis numquam viduata pruinis lustrabat, raptam Eurydicen atque inrita Ditis 205 dona querens; spretae Ciconum quo munere matres inter sacra deum nocturnique orgia Bacchi discerptum latos iuvenem sparsere per agros. Tum quoque marmorea caput a cervice revolsum gurgite cum medio portans Oeagrius Hebrus 210 volveret, Eurydicen vox ipsa et frigida lingua, Ah miseram Eurydicen! anima fugiente vocabat; Eurydicen toto referebant flumine ripae. Haec Proteus, et se iactu dedit aequor in altum, quaque dedit, spumantem undam sub vertice torsit. 215 At non Cyrene; namque ultro adfata timentem: Nate, licet tristis animo deponere curas. Haec omnis morbi caussa; hinc miserabile Nymphae, cum quibus illa choros lucis agitabat in altis, exitium misere apibus. Tu munera supplex 220 tende, petens pacem, et facilis venerare Napaeas; namque dabunt veniam votis, irasque remittent. Sed, modus orandi qui sit, prius ordine dicam. Quattuor eximios praestanti corpore tauros, qui tibi nunc viridis depascunt summa Lycaei, 225 delige, et intacta totidem cervice iuvencas. Quattuor his aras alta ad delubra dearum constitue, et sacrum iugulis demitte cruorem, corporaque ipsa boum frondoso desere luco. Post, ubi nona suos Aurora ostenderit ortus, 230 inferias Orphei Lethaea papavera mittes, et nigram mactabis ovem, lucumque revises; placatam Eurydicen vitula venerabere caesa. Haud mora; continuo matris praecepta facessit; ad delubra venit, monstratas excitat aras, 235 quattuor eximios praestanti corpore tauros ducit, et intacta totidem cervice iuvencas. Post ubi nona suos Aurora induxerat ortus, inferias Orphei mittit, lucumque revisit. Hic vero subitum ac dictu mirabile monstrum 240 aspiciunt, liquefacta boum per viscera toto stridere apes utero et ruptis effervere costis, inmensasque trahi nubes, iamque arbore summa confluere et lentis uvam demittere ramis. Georgics IV. 315-558.

V. PHAEDRUS.

1. Prologue.

Aesopus auctor quam materiam repperit, hanc ego polivi versibus senariis. Duplex libelli dos est: quod risum movet et quod prudenti vitam consilio monet. Calumniari siquis autem voluerit, 5 quod arbores loquantur, non tantum ferae, fictis iocari nos meminerit fabulis. I. Prologus.

2. The Wolf and the Lamb.

Ad rivum eundem lupus et agnus venerant siti compulsi; superior stabat lupus longeque inferior agnus. Tunc fauce improba latro incitatus iurgii causam intulit. Cur, inquit, turbulentam fecisti mihi 5 aquam bibenti? Laniger contra timens: Qui possum, quaeso, facere quod quereris, lupe? A te decurrit ad meos haustus liquor. Repulsus ille veritatis viribus: Ante hos sex mensis male, ait, dixisti mihi. 10 Respondit agnus: Equidem natus non eram. Pater hercle tuus, ille inquit, maledixit mihi. Atque ita conreptum lacerat iniusta nece. Haec propter illos scripta est homines fabula, qui fictis causis innocentes opprimunt. 15 I. 1.

3. The Dog, the Meat, and the River; or, Greed its own Punishment.

  Amittit merito proprium qui alienum adpetit.
    Canis per flumen carnem dum ferret natans,
  lympharum in speculo vidit simulacrum suum,
  aliamque praedam ab altero ferri putans
  eripere voluit: verum decepta aviditas 5
  et quem tenebat ore dimisit cibum,
  nec quem petebat potuit adeo adtingere.
                   I. 4.

4. Aesop and the Insolent Fellow.

Successus ad perniciem multos devocat. Aesopo quidam petulans lapidem impegerat. Tanto, inquit, melior! Assem deinde illi dedit, sic prosecutus: Plus non habeo mehercule, sed, unde accipere possis, monstrabo tibi. 5 Venit ecce dives et potens: huic similiter impinge lapidem et dignum accipies praemium. Persuasus ille fecit quod monitus fuit; sed spes fefellit inpudentem audaciam: conprensus namque poenas persolvit cruce. 10 III. 5.

5. How Castor and Pollux rewarded Simonides.

Quantum valerent inter homines litterae, dixi superius: quantus nunc illis honos a superis sit tributus, tradam memoriae. Simonides idem ille, de quo rettuli, victori laudem cuidam pyctae ut scriberet, 5 certo conductus pretio secretum petit. Exigua cum frenaret materia impetum, usus poetae more est et licentia atque interposuit gemina Ledae pignera, auctoritatem similis referens gloriae. 10 Opus adprobavit; sed mercedis tertiam accepit partem. Cum relicuam posceret: illi, inquit, reddent, quorum sunt laudis duae. Verum, ut ne irate te dimissum censeas, ad cenam mihi promitte; cognatos volo 15 hodie invitare, quorum es in numero mihi. Fraudatus quamvis et dolens iniuria, ne male dissimulans gratiam corrumperet, promisit. Rediit hora dicta, recubuit. Splendebat hilare poculis convivium,